We kwamen terug van een gezellige middag, mijn jongste zoon (8 jaar) en ik. We zaten samen in de auto en kwamen langs de supermarkt. Ik had even een klein vergeten boodschapje nodig (om taart te bakken voor zijn verjaardag). Mijn zoon was moe en had geen zin om mee de winkel in te gaan. Hij en zijn oudere broer bleven vaker even in de auto wachten als ze geen zin hadden om mee te gaan. Ik parkeerde de auto voor de winkel en ik liet mijn zoontje zelf kiezen wat hij wilde. mee de winkel in of even wachten in de auto, ik had ten slotte maar twee dingen nodig. Hij koos ervoor om te wachten dus ik deed beiden ramen open en liep de winkel in. Als er iets is of als mijn zoon het te lang vindt duren komt hij meestal alsnog de winkel ingelopen dus zo hadden we het afgesproken.
Een paar minuutjes later liep ik nietsvermoedend de winkel uit (bellend met mijn man om te overleggen hoe laat we thuis zouden komen) zie ik opeens een vriendelijke en behulpzame man bij de auto staan met een huilend kind in de auto, mijn zoon.
De man communiceerde met mijn zoon door het open raam en vroeg of ik zijn moeder was en liep toen naar me toe. Hij zei: Je zoon is helemaal overstuur, je hebt hem in de auto laten zitten. Ik bedankte de meneer vriendelijk omdat hij zich om mijn verdrietige zoon had bekommerd en ik haastte me naar mijn zoon om hem te troosten. Toen hij rustig was vertelde mijn zoon dat hij zich toch had bedacht en met mij mee wilde in de winkel maar dat hij de auto niet open kreeg.
In mijn eigen auto kan je de deur altijd van binnen open doen als hij op slot zit maar in de nieuwe auto van mijn man, waar ik nu mee was, werkt dat blijkbaar op een andere manier. Dom van mij natuurlijk want ik was vergeten daar naar te kijken.
Hij voelde zich opgesloten en ik voelde me een hele slechte moeder.
Toen ik me schuldig, rot en alles tegelijk voelde zei mijn zoontje dat er een andere man naar binnen was gegaan (waarschijnlijk op hetzelfde moment toen ik naar buiten liep) om mij om te laten roepen. Ik kon wel door de grond zakken, al deze mensen dachten vast dat ik uitgebreid boodschappen had gedaan en mijn kind verwaarloos. Inmiddels ws mijn zoontje weer gekalmeerd en zei nog even: Die meneer vond jou een hele domme moeder. En daar had hij gelijk in.
Iedereen maakt fouten
En tja, handig was het niet, maar tegelijkertijd kan ik op zo een moment gelukkig ook denken: Ik ben ook maar gewoon een mens en gewoon een moeder. Kindercoach of niet, ik ben ook niet perfect en ook geen superhelden moeder.
De Goed-Genoeg-Moeder.
We hebben allemaal weleens dat je aan je opvoedcapaciteiten twijfelt, dat je te streng bent voor jezelf en vindt dat je het niet goed doet of dat het beter kan. Of nog erger, dat het bij al die andere moeders perfect gaat, behalve bij jou.
Bedenk dan het volgende: Als jij je stinkende best doet om het beste uit jezelf te halen als moeder voor jouw kinderen dan ben je een goed-genoeg-moeder. Soms gaat het anders dan je zou willen, als je daar invloed op hebt is het fijn als je het kan veranderen voor je kind(eren) maar soms gaan dingen anders dan je zou willen en daar kan je niet altijd wat aan doen.
Supermoeders bestaan niet, goed-genoeg-moeders wel en dat is wat jouw kind nodig heeft. En dat klinkt ook een stuk realistischer en haalbaarder, toch?
Gun jezelf deze titel: De Goed-genoeg-moeder. Het zal je rust geven. (Geldt ook voor vaders natuurlijk).
En heel eerlijk? Stiekem had ik die wildvreemde maar aardige meneer dit hele verhaal willen vertellen. Dat ik mijn zoon had laten kiezen, omdat ik het belangrijk vind dat hij niet alleen maar moet doen wat ik wil, dat hij normaal gesproken naar me toe kan komen als hij dat zou willen, dat ik echt niet lang weg was en mijn kind verwaarloos en bovenal dat ik heus wel een goed-genoeg-moeder ben;-)
Eén reactie
Mooi geschreven! Helemaal waar!