Ongeveer 9 jaar was ik toen ik niet meer met plezier naar school ging. Ik zat niet in een fijne klas waar ik mezelf kon zijn. Ik heb me op school vaak niet prettig gevoeld.
Ik voelde me heel onzeker en ik stond niet stevig in mijn schoenen. Ik wist toen nog niet van mezelf dat ik (hoog) gevoelig was dus ik begreep mezelf ook niet altijd even goed. Ik probeerde me aan te passen aan dominante kinderen om mij heen waardoor ik regelmatig over mijn grenzen heen liet gaan. Ik voelde me heel ongelukkig en besloot dit bij mezelf te houden waardoor ik me lang alleen heb gevoeld en onbegrepen.
Wat had ik in die periode graag iemand gehad (buiten mijn eigen vader en moeder om) die mij inzicht kon geven in mijn kwaliteiten en mijn eigen kunnen. Iemand die mij kon helpen om weer in mijn kracht te gaan staan. Een luisterend oor van iemand die mij begreep en kon helpen om dichtbij mezelf te blijven. Ik ben ervan overtuigd dat een weerbaarheidstraining om steviger in mijn schoenen te staan mij ook had geholpen om de jaren op de basisschool met meer zelfvertrouwen door te komen.
