Buiten de lijntjes
Het is vrijdagochtend 8:00uur, bijna tijd om naar school te gaan. Je kent het wel, op het laatste moment moeten de schooltassen nog even gepakt, er moet er één naar de wc en de ander is vergeten zijn tanden te poetsen en doet dat nog even snel. Ik vraag onze jongste zoon van 8 jaar om zijn schoenen aan te trekken, ik heb ze al klaar gezet. Zelf heeft hij een ander idee en hij wil graag zijn andere schoenen aan. Dit vind ik een minder goed idee want het eerste paar paste nou eenmaal goed bij de outfit die hij aan heeft en de schoenen die hij bedacht heeft vind ik geen gezicht bij wat hij aan heeft, maar dat is mijn mening. Dus ik zeg dat ik dat niet zo mooi vind staan en dat hij die schoenen de volgende dag aan zou mogen. Hij denkt even na en zei toen: “Ik heb een goed idee”, hij loopt naar de gang en komt terug met aan allebei zijn voeten een andere schoen. Links de schoen die ik had bedacht en rechts de schoen die hij had bedacht. Dit is toch een goede oplossing mam? Ik kijk naar hem en toen naar zijn schoenen, dacht even na en zei toen: “Dat is inderdaad een heel goed idee van jou!” En zo gebeurde het dat hij met twee verschillende schoenen naar school is gegaan.
Eigen keuzes maken
Ik had natuurlijk kunnen zeggen dat het niet lekker loopt, of dat het misschien wel raar is om met twee verschillende schoenen naar school te gaan maar ik koos ervoor om niet voor mijn eigen keuze en perfectionisme te gaan (die ene schoenen stonden namelijk echt veel leuker vond ik) ik koos ervoor om de keuzes die mijn kind maakt ook te accepteren. Het denken in oplossingen wat hij deed juichte ik toe. Ik leerde hem op deze manier dat hij eigen keuzes kan maken en zijn talent gebruiken (hij heeft vaak ideeën waar een ander niet aan denkt). Want eerlijk is eerlijk, ik was zelf niet op dit idee gekomen.
Vertrouwen
En misschien denk je nu, ja maar als ik dat toelaat wil mijn kind dat elke dag, of, moet ik mijn kind alles zelf laten bepalen dan is het eind zoek? Maar dat is niet zo. Alle dagen die daarna volgden had hij twee dezelfde schoenen, dat deed hij gewoon, dat ging vanzelf. En natuurlijk hoeft het niet zo te zijn dat je kind alles zelf mag bepalen, als hij geen zin heeft om aan te kleden altijd in een pyjama naar school te gaan, nee een kind heeft grenzen en structuur nodig en begeleiding, dat weten we allemaal. En mijn voorbeeld wat ik hier omschrijf is ook maar iets kleins en niet erg belangrijk. Maar probeer soms eens jezelf in je kind te verplaatsen als hij met een idee komt. Probeer los te laten dat jouw manier de beste is en sta open voor de ideeën van je kind. Ook bij grotere en belangrijke onderwerpen. Kinderen hebben vaak mooie en creatieve oplossingen waar wij niet eens aan denken. En als wij nooit open staan voor de ideeën van ons kind hoe kan hij of zij dan leren om uiteindelijk eigen keuzes te maken? Laat je kind vertrouwen op zichzelf. Probeer voordat je ergens nee op zegt eerst even na te denken waarom het een nee is. Soms blijft het een nee, maar het zal je verrassen hoe vaak je het kan veranderen in een ja. En jouw kind leert dan dat hij ideeën heeft, dat hij keuzes kan maken, dat hij mag vertrouwen op zichzelf!
Tijdens de workshop intuïtief schilderen die ik geef begin ik altijd met het verhaal over de rode bloem met de groene steel van Helen E. Buckly, dit is een prachtig voorbeeld wat hierop aansluit.
Bloemen zijn rood…
Er was eens een klein jongetje dat naar school ging. Het was maar een klein jongetje. Het was een hele grote school. Maar toen het jongetje ontdekte dat hij van buiten direct door een deur zijn klas in kon lopen, voelde hij zich gerustgesteld en leek de school helemaal zo groot niet meer.
Op een ochtend, toen het jongetje al een tijdje op school was, zei de juf tegen hem: ‘Vandaag gaan we een tekening maken.’ ‘Fijn’ dacht het jongetje. Hij hield van tekenen. Hij kon van alles tekenen: Leeuwen en tijgers, kippen en koeien, treinen en boten. Dus hij pakte zijn kleurpotloden en begon te tekenen.
Maar de juf zei: ‘Wacht even! Nog niet beginnen!’ En ze wachtte totdat iedereen klaar was. ‘Nu’ zei de juf, ‘gaan we bloemen tekenen’. ‘Fijn’ dacht het jongetje. Hij tekende graag bloemen, en begon prachtige bloemen te tekenen met zijn roze, oranje en blauwe kleurpotloden.
Maar de juf zei: ‘Wacht! Ik zal jullie laten zien hoe het moet’. En ze tekende een bloem op het bord. Een rode bloem met een groene steel. ‘Zo’, zei ze ‘nu mogen jullie beginnen.’
Het jongetje bekeek de bloem van de juf en keek toen naar zijn eigen bloem. Hij vond zijn eigen bloem mooier dan die van de juf, maar dat zei hij niet. Hij draaide alleen zijn blaadje om en maakte een bloem zoals die van de juf. Rood, met een groene steel.
Op een andere dag toen het jongetje de buitendeur helemaal alleen had opengedaan, zei de juf: ’Vandaag gaan we kleien.’ ‘Fijn’ dacht het jongetje Hij hield van kleien. Hij kon van klei allerlei dingen maken: slangen en sneeuwpoppen, olifanten en muizen, auto’s en vrachtwagens. Dus hij begon zijn homp klei te vervormen.
Maar de juf zei: ‘Wacht even! Nog niet beginnen!’ En ze wachtte totdat iedereen klaar was. ‘Nu’ zei de juf, ‘gaan we een schaal maken’. ‘Fijn’ dacht het jongetje. Hij maakte graag schalen. En hij begon er een paar te maken in allerlei vormen en maten.
Maar de juf zei: ‘Wacht! Ik zal jullie laten zien hoe het wel moet’ en ze liet de kinderen zien hoe ze een grote, diepe schaal maakte. ‘Zo’ zei ze, ‘nu mogen jullie beginnen’.
Het jongetje keek naar de schaal van de juf en keek toen naar zijn eigen schalen. Hij vond zijn eigen schalen mooier dan die van de juf, maar dat zei hij niet. Hij balde alleen zijn klei weer samen en maakte een schaal zoals de juf. Een diepe schaal.
Zo duurde het niet lang voordat het jongetje leerde te wachten en te kijken en de dingen precies zo te doen als de juf deed. En al gauw maakte hij geen dingen meer uit zichzelf.
Maar toen verhuisde het jongetje met zijn ouders naar een andere stad. En het jongetje moest naar een andere school. Deze school was zelfs nog groter dan zijn ouder school en er was geen deur van buitenaf meteen de klas in. Hij moest een hoge trap op en een lange gang door om in zijn klaslokaal te komen.
En de allereerste dag dat hij er was zei de juf: ‘Vandaag gaan we een tekening maken.’ ‘Fijn’ dacht het jongetje. En wachtte totdat de juf hem liet zien wat hij doen moest. Maar de juf zei niets. Ze liep alleen de klas door.
Toen ze bij het jongetje kwam, vroeg ze: ‘Wil je geen tekening maken?’ ‘Jawel’ zei het jongetje, ‘Maar wat moeten we dan tekenen?’ Dat weet ik niet. Ik wacht tot jij wat doet, zei de juf. ‘Hoe moet ik het dan doen?’ vroeg het jongetje. ‘Nou precies zoals je wilt’ zei de juf. ‘En de kleur maakt ook niet uit’? vroeg het jongetje. ‘Elke kleur is goed’ zei de juf.
‘Als iedereen dezelfde tekening maakte en dezelfde kleuren gebruikte, hoe zou ik dan moeten weten wie het gemaakt had?’ ‘Dat weet ik niet’, zei het jongetje. En hij begon te tekenen. Hij tekende een bloem.
De bloem was rood, met een groene steel.
Geschreven door Helen E. Buckly
Verwachtingen
We hebben allemaal onbewust verwachtingen. Richting onszelf maar ook van onze kinderen.
Wat doe je als jouw kind niet aan jouw verwachtingen voldoet? Of sta je open voor de ideeën en keuzes van jouw kind ook al is dat anders dan jouw verwachting?
Hoe zou het zijn om verwachtingen los te kunnen laten?
Hoe zou het zijn om je eigen ideeën en perfectionisme los te laten?
Hoe zou het zijn om vertrouwen te hebben dat het op een andere manier dan jij bedacht had ook goed zal komen?
Dit en meer ervaar je tijdens de workshop Intuitief schilderen voor ouder en kind. Na de zomer staan er weer nieuwe data gepland. Ik beloof je dat het je mooie inzichten gaat geven als ouder, als mens. En je maakt samen met je kind een geweldig kunstwerk. Herinneringen maak je samen!
Voor meer informatie of inschrijven mail je naar: marinka@kindercoachveenendaal.nl
